Περί Blogging

Από το nylon

1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.
2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.
3. Τα
   blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα
   συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια
   αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs
   είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν
   "ενημερωτικά" και "μη ενημερωτικά" blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι
   μαθαίνουμε.
5. Τα blogs δεν
   τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την
   όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.
6. Ο
   blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες),
   και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το
   περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο
   μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του
   άποψη.
7. Η Πολιτεία, τα
   Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της
   Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον
   διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν
   το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας
   την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα
   δικά τους καλούπια.
8. Το
   δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με
   αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν
   νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.
9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.

Στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από
την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις
συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν
κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια
μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Για
τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον
καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού
Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και
επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα
από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να
αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν
απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει
την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των
ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα. Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών. Πριν
φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί
μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com,
η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να
δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον
όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες
ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το
τέλος. «Ο
στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να
αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις.
Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία
και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των
γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας) Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ: «Η
δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης
περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας» Η
Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε
ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα
στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία,
διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ
  ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
  ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
• ΝΑ
  ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ
  ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ
  ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
• ΑΣ
  ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ
  ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
• ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την
επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε.
Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της
Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.



(Σύλλογος
Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής
Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515,
Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία")

Powered by ScribeFire.

Αντίο

Αμαλία ...
...
Καλό ταξείδι.

Ειδικότης μας...

ή

πως να γ@μήσeτε μια ωραία ιδέα

Τελικά, από ιδέες εδώ στο ελλαδιστάν, άλλο τίποτα.

Πήγα σήμερα τον πιτσιρικά στο "πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής" κάποιου δήμου των νοτίων προαστίων. Υποτίθεται ότι τα πιτσιρίκια σε αυτά τα πάρκα, διδάσκονται να ακολουθούν τα σήματα της τροχαίας και να σέβονται τους κανόνες κυκλοφορίας.

Τρίχες.

Πας το παιδί σου, του δίνεις το ποδηλατάκι του και του λες "άντε τώρα βγάλε τα μάτια σου - εγώ θα πιω καφέ."
Ιδού οι περιπέτειές μας:

1. Πόσες φορές κόντεψαν να πέσουν πάνω μου ποδήλατα που έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δεν λέγεται.
2. Υποτίθεται τα δρομάκια έχουν δύο λωρίδες. Τα ανεξέλεγκτα πιτσιρίκια όμως, τρέχαν από τη μια στην άλλη.
3. Τα σήματα δεν τα σεβόταν κανείς.

Ρε γ@μώτο, δεν τα έχω με τα πιτσιρίκια. Αλλά ρε έλληνα γονέα, αν θέλεις να πας το πιτσιρίκι να λυσσάξει με το ποδήλατό του, υπάρχουν και οι διπλανές πλατείες. Όχι όμως στο μέρος που υποτίθεται ότι θα μάθει να συμπεριφέρεται από μικρό σαν σωστός οδηγός.

Τελικά, τα πάρκα αυτά, θα έπρεπε να ονομαστούν "Πάρκα διδασκαλίας της Ασυδοσίας".

Περί Λιακοπουλιάδας

Σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή την ιστορία με το funEL και τον Λιακόπουλο.

Όσον αφορά τη μήνυση, τα έχουν πει ένα σωρό κόσμος. Εγώ δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω, εκτός από τη συμπαράστασή μου, κατ' αρχήν στον κ. Τσιπρόπουλο για όλα αυτά που περνάει, και κατά δεύτερον στο funEL για να συνεχίσει.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που με ενοχλεί.

Πως είναι δυνατόν μορφωμένοι άνθρωποι να πιστεύουν σε αυτά που λέει ο εν λόγω κύριος. Άνθρωποι που ανήκουν στην αριστερά, ξελιγωμένοι από την ιδέα ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε αναπτύξει τεχνολογία που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, δέχονται ως αληθές το γεγονός ότι η Ρωσία έχει οχήματα που κινούνται με τεχνολογία αντιβαρύτητας.

Πως μπορεί κάποιος να λέει ότι δέχεται κάποια λεγόμενα ενός τερατολόγου ως αληθή, ενώ κάποια άλλα να τα απορρίπτει. Αν δηλαδή ΔΕΝ είναι τερατολογία το όχημα αντιβαρύτητας, τότε γιατί να είναι τερατολογία ότι το 2025 το ξανθό γένος κλπ κλπ;

Μέγας είσαι πλάτανε και θαυμαστά τα πλατανόφυλλά σου...

Η πρώτη παρέλαση του μικρού...

Σήμερα, ο μικρός Αλέκος (ο γιός μου), παρέλασε για πρώτη φορά με το Νηπιαγωγείο του.

Είχα πολλά χρόνια να πάω σε παρέλαση. Και με χαρά είδα ότι η παρέλαση έγινε επιτέλους χαβαλετζίδικη. Καμμια σχέση με τα μικράτα μου όπου παρελαύναμε σαν φανταράκια με το φόβο της τιμωρίας στο παραμικρό ξύσιμο ή βήξιμο. Οι παρελάσεις, τείνουν να γίνουν επιτέλους λαϊκές γιορτές, όπως θα' πρεπε να είναι.

(Λες να γίνομαι σιγά σιγά αμερικανάκι; μπρρρρρρρ)

Δοκιμή

Δοκιμή . Ενα δύοοοοο